Rouw

Rouwen.

Of het nu gaat om het verlies van een dierbare, een baan, een huis, een land, vrijheid, gezondheid, financieel of………, iedereen gaat ermee om op zijn eigen manier en in zijn eigen tempo. De een doet het pas na jaren omdat hij/zij zo verdoofd is en niet bij het verdriet kan komen, de ander direct na de gebeurtenis. Het belangrijkste is dat je accepteert hoe de ander met het verlies omgaat. Laat de ander in zijn waarde en vraag wat jij kunt doen om te helpen. Het allerbelangrijkste medicijn wat er bestaat is dat je luistert en begrip toont, zonder oordeel. Elke keer weer.

Het onbewuste wil ons beschermen en zal helpen om te gaan met het “trauma”. Het gaat overlevingsmechanisme aanspreken om te kunnen blijven functioneren. Er worden hormonen aangemaakt die ons helpen om door te kunnen gaan.
Het kan dus zo maar zijn dat een persoon er rustig bij zit tijdens een afscheid, alsof het hem/haar niks doet. Dat is niet “knap” van de ander maar een manier van het lichaam om te beschermen.

Ik zie nu een filmpje voor mij van kinderen die in Nederland op school zitten, gevlucht uit een oorlogsgebied en met een glimlach op hun gezicht spelen alsof er niks aan de hand is. Hebben deze kinderen geen verdriet? Jazeker wel. Maar het onbewuste heeft het weggestopt, ergens in het lichaam, vaak in de onderbuik. Alsof je het in een potje doet met de deksel er strak op. Later zal de deksel eraf gaan en komen alle emoties die zijn onderdrukt er alsnog uit. Dit kan zich op verschillende manieren laten zien, in gedrag, door uiting van gevoelens, door lichamelijke klachten.
Houd daar rekening mee, ook als dit pas over een paar jaar gebeurt.

Rouwen kost energie, het is werken aan het verlies. Niet om “het een plekje te geven”, maar om verder te leven zonder…….
De ander moet zich aanpassen aan de nieuwe realiteit. Geef de ander ook de tijd om er aan te mogen werken. Verwacht niets als partner/familie/vriend(in)/ leerkracht/ werkgever/(arbo)arts.

Rouwen is geen ziekte. Je kunt een rouwreis niet versnellen of het oplossen met medicatie, door een pleister te plakken op de open wond. Het spreekwoord “de tijd heelt alle wonden” is niet van toepassing op een rouwreis. Het heftige bloeden zal op een moment stoppen, maar de wond kan steeds weer gaan bloeden door een bepaalde gebeurtenis. Bijvoorbeeld als je een liedje hoort wat bij die gebeurtenis hoort, of als er een andere gebeurtenis is waar er afscheid moet worden genomen ook al heeft dit niks met die ene gebeurtenis te maken. Een rouwreis is oneindig en komt steeds weer terug in andere hoedanigheden.

Er zijn 4 rouwtaken die door elkaar kunnen lopen, het gaat niet in een bepaalde volgorde. Dat maakt het soms zo lastig voor de persoon en de omgeving. Het niet weten waar je bent, verward raken omdat je dacht dat je het al had opgepakt en aangekeken en het toch weer terug komt.
Vanaf het moment van verlies ontstaan er 2 paden, het rouwpad en het leven. Hoe een persoon alle obstakels die hij/zij tegenkomt op het rouwpad oppakt, aankijkt en het met liefde en acceptatie behandelt, bepaalt wanneer en hoe de rouwreis en het leven met elkaar samensmelten.

Verwacht niet dat de rouwende “het” loslaat. Dat bestaat niet. Het is gebeurt en staat vastgeklikt in de tijdlijn. Met begeleiding en eventueel therapie kan de rouwende leren om het anders vast te houden, er anders naar te kijken en weer te leren genieten.

Want er zit een gat in het hart, het bloeden is gestopt, maar hij/zij leeft nog.

Monique Verhagen, energetisch, hypnotherapeut van Papillon therapie en coaching.