De tijd die alle wonden heelt....2

23-02-2021

Na een onrustige nacht vol herbelevingen wordt ik wakker met een gemis en lichte pijn in mijn hart. Het is geen overheersende pijn meer, zoals tot een paar jaar geleden. Het is een doffe pijn.

Ik ben vroeg wakker, zo ongeveer op het tijdstip dat Ingrid de verloskundige aan ons bed stond, op 23-02-1997, en ik voelde dat er iets niet goed was. Ze vroeg of ze de telefoon mocht gebruiken, ze moest even gaan bellen. Omdat mijn oudste altijd vroeg wakker was en het al licht werd heeft mijn (ex) man mijn ouders gebeld om te komen voor hem, en mijn tante die kraamverzorgster was, zou bij mij komen helpen.

Ik weet nog dat ik Ingrid heb geholpen om uit te leggen hoe de ambulance, die ze aan het bellen was, moest rijden. Er was nog geen echte toegangsweg naar de nieuwe woonwijk Uden-zuid, er stonden nog geen naamborden.

Ik was heel kalm en rustig, totaal niet in paniek.

Toen ze de telefoon neerlegde zei Ingrid: “ik weet het niet precies maar ik heb voor de zekerheid gebeld”. Prima hoor. Ik had echter persweeën en volledige ontsluiting en wilde echt graag dat mijn kindje geboren zou worden.

Ondertussen waren mijn ouders gearriveerd en was mijn (ex)man met hen en onze oudste bezig. Ik deed het alleen.

Ingrid heeft wel gezegd dat ze geen hartje meer hoorde, maar ik was alleen maar aan het persen. Dat ging erg vlot.
Terwijl onze dochter eruit kwam, kwam ook de ambulance eraan. Ik weet nog dat ze erg snel waren en Ingrid naar beneden riep: “het heeft geen zin meer”.

Ik was toen al half uit mijn lichaam gezweefd en ook nu kijk ik naar mezelf terwijl alles beneden mij gebeurt. Het is een overlevingsreactie, vluchten.

Hoezo het heeft geen zin meer. Hop, zuurstof erop, beginnen met beademen en het komt goed.

Maar het gebeurde niet. Er gebeurde niks. Ik zag dat Ingrid, de verloskundige, weg draaide en weg liep. Ik hoorde mijn (ex) man vloeken. Ik hoorde Ingrid praten met de ambulancebroeders. Ik hoorde mijn ouders en mijn tante die net aankwam. Die kwam vloekend binnen.
Er gebeurde zoveel tegelijk en ik lag daar maar, met mijn mooie perfecte dochter in mijn armen. Ik keek naar mezelf vanaf een afstand. Alles ging door maar ik voelde het niet. Ik was me er niet bewust van.

Ik weet nog dat er een huisarts kwam, niet de onze, vloekend gooide hij zijn tas op de grond.
Hij keek naar mijn dochter en zei: “wat een beauty, waarom is het leven zo oneerlijk”.
Hij was zo lief, zo aardig, zo een mooi mens.

Toen iedereen weg was, mijn zusjes er waren, mijn ouders en mijn schoonouders en onze oudste bleef ik kijken van boven naar het plaatje beneden.
Mijn oudste was zo lief voor haar. Kusjes geven, knuffelen en toen braken de tranen door. Onze oudste van 3 jaar die zo lief was voor zijn zusje.

Mijn zusje die fotograaf is heeft heel veel mooie plaatjes gemaakt van mijn kleine meid en elke keer als ik deze foto zie komen de tranen weer naar buiten.

Toen ik 2 was is mijn broertje aan wiegendood overleden en het eerste wat mijn moeder zei:
“hoe heb je dat nu kunnen doen, je weet toch hoeveel verdriet ik heb gehad!”.

Toen was ik boos en verbouwereerd, dat zeg je toch niet. Maar slikte het weg. Dat was ik gewend.
Ik heb niks gezegd. Later bleek dat ze aan het bedje van mijn dochter zat en ze tegen mijn broertje aan het praten was. Mijn tante zei toen: “R… het is niet jouw zoon, het is je kleindochter!”

Hoezo heelt de tijd alle wonden! Een trauma kan zo maar weer getriggerd worden.

Wat er daarna die dag gebeurde is als een waas aan mij voorbij gegaan.
Ik voelde niks, geen verdriet. We moesten direct met de begrafenisondernemer praten, en dingen gaan regelen. Ik was kalm en heb dat allemaal kunnen doen.

Ik weet nog dat ik baalde dat ik geen kleren paste. Ik wilde niet meer in mijn zwangerschapskleren, maar een “oude” rok/broek past niet. Ik wilde er wel netjes uitzien op de dag van de crematie.

De dagen ernaar zijn ook als een waas voorbij gegaan. Zelfs tijdens de uitvaart was er niks aan de hand. Ik heb nog gelachen en kreeg complimenten dat ik me zo goed heb gehouden.Ik was niet in mijn lichaam en er zat geen emotie in. Ik was vertrokken.

Dat heeft heel lang geduurd. Pas enkele jaren geleden ben ik weer terug in mijn lichaam gekomen.

Ook na de uitvaart ging het leven weer gewoon door. Je hebt nog een kind om voor te zorgen en je moet je bed uit. Ik was soms wel emotioneel maar voelde niks.
Ik kon over de hele situatie praten alsof het bij de buren was gebeurt maar niet bij mij.

De dag na de uitvaart was het ook prachtig mooi weer en zaten we in de tuin heerlijk in de zon te genieten van het weer. Wat was ik de buren dankbaar voor hun aanwezigheid die jaren. Ik heb zo’n steun aan hen gehad. Ik heb ze dat nooit gezegd. Ze waren er als ik emotioneel was, ze zorgde voor mijn oudste als ik het even niet kon.

Na enkele weken kregen we de uitslag van de obductie. Er was niks mis met mijn kleine meid. Ze was kern gezond. Toen ben ik gaan zoeken naar een oorzaak die wel bij mij moest liggen. Wat had ik fout gedaan? Het was immers in mijn lichaam overleden. Ook die overtuiging had ik, als er iets fout ging was het mijn schuld.

Om te bewijzen dat ik wel een gezond kind ter wereld kon brengen wilde ik weer snel zwanger zijn. Dat lukte, al na 5 maanden was ik zwanger.

Lees hier verder.....